O tym, dlaczego liście opadają na jesień

Niebo zasnute było szarymi chmurami i wiał lodowaty wiatr. Małe i duże zwierzątka pochowały się do swoich kryjówek, żeby się ogrzać. Niebawem miała zacząć się zima. Wszystkie wędrowne ptaki odleciały już daleko na południe, żeby w ciepłych krajach przeczekać do wiosny. Zostawiły tylko jednego małego rudzika. Miał złamane skrzydełko i nie mógł latać. Co teraz pocznie?

Rudzik z niepokojem rozglądał się wokół siebie. Czy znajdzie jakiekolwiek miejsce, w którym mógłby się ogrzać? Wicher znowu zawył, aż biedny ptaszek otrząsnął się z zimna. Nagle zobaczył w oddali skraj lasu i olbrzymie korony drzew. „Takie bujne drzewa na pewno ogrzeją mnie nawet podczas ciężkiej zimy”, pomyślał. Powoli ruszył więc w ich stronę, podskakując i trzepocząc złamanym skrzydełkiem. Pierwszym drzewem, do którego dotarł, była smukła biała brzoza.

– Siostro brzozo – poprosił rudzik – czy mógłbym zamieszkać w twojej koronie, dopóki nie przyjdzie wiosna? Mam złamane skrzydełko i jest mi bardzo zimno!

Brzoza zatrzęsła się z pogardą.

– Muszę dbać w zimie o własne gałązki, nie o ptaki. Zabieraj się stąd!

Biedny rudzik ruszył w kierunku kolejnego drzewa. Był to potężny stary dąb.

– Bracie dębie – poprosił grzecznie ptaszek – nie przechowałbyś mnie do wiosny w swojej koronie?

– Żebyś podjadał moje żołędzie? – uniósł się dumny dąb. – Nie ma mowy. Zejdź mi z oczu!

Rudzik westchnął i poskakał dalej, aż dotarł do wierzby na brzegu strumyka.

– Pani wierzbo, bardzo cię proszę, czy mógłbym schronić się na zimę w twoich gałęziach?

– Nie rozmawiam z obcymi – syknęła wierzba i nie powiedziała już więcej ani słowa.

Biedny rudzik nie wiedział już, dokąd pójść. Bezradnie trzepotał złamanym skrzydełkiem, gdy nagle zauważył go wysoki świerk.

– Dokąd idziesz, ptaszku? – spytał uprzejmie.

– Sam nie wiem – zaćwierkał rudzik. – Mam…