Stary dąb

W ciemnym gęstym lesie rósł sobie pewien naprawdę stary dąb. Nikt nie wie dokładnie, jak długo tam był, przeżył jednak wiele pokoleń i pamiętał naprawdę sporo. Często wspominał wszystko, co działo się wokół niego przez ten bardzo długi czas. Jego potężna korona tworzyła bowiem doskonałe schronienie przed deszczem, który padał na jego ogromne liście. Jego gałęzie przypominały szeroko otwarte ramiona, przygarniające z miłością wszystkich małych mieszkańców lasu.

W bujnej koronie dębu zamieszkała rodzina turkawek. Swym pięknym śpiewem tworzą przyjacielską atmosferę i żyją w prawdziwej harmonii ze starym dębem. Informują przy okazji wszystkich wokół, że stary dąb jest bezpieczną przystanią, w której panuje błogość i spokój. Dla małych turkawek stał się on swego rodzaju oazą, w której mogą bez obaw złożyć jaja w małym gniazdku i przymknąć oczy, by nabrać nowych sił. Na pewno będą tam mieć piękne sny o tym, jak pewnego dnia ich małe turkaweczki rozłożą wreszcie skrzydła i polecą w górę ze swoimi rodzicami. Wzlecą ponad chmury i wyruszą w pełną przygód drogę tam, gdzie kończy się ziemia, a zaczyna morze, które delikatnie uderza falami o skalisty brzeg.

Na dole, przy pniu dębu, urzędują zaś dwa młode niedźwiedzie, które na chwilę zniknęły mamie z oczu. Dąb obserwuje w milczeniu małe, niegramotne niedźwiadki i przypatruje się, jak beztrosko pożywiają się świeżymi owocami lasu. Ich delikatna woń powoli wznosi się pomiędzy liście i nawet stary dąb, gdyby mógł, wciągnąłby głęboko ich zapach. Jego liście cichutko szumią i w końcu nawet ono samo, potężne drzewo, delikatnie przymyka oczy. Wietrzyk smaga czule rozgałęzioną koronę, która przechyla się z boku na bok jak łódka na szerokim morzu, a wraz z nią powoli huśtają się wszyscy mieszkańcy drzewa.

Schronienie znalazły tu również i dwie małe wiewiórki. Cały dzień skaczą z drzewa na drzewo i szukają czegoś małego na ząb, grają w berka i odkrywają nowe cudowne miejsca w lesie. Jednak po długim dniu również i one chętnie wracają w bezpieczne objęcia starego dębu. Układają się ufnie do snu w małej dziupli i po cichutku nasłuchują, jak koniki polne w oddali grają im kołysankę na dobranoc. W wygodnym, miękko usłanym legowisku ich powieki szybko stają się coraz cięższe. Ostatni raz ziewają i niebawem zanurzają się w kolorową krainę snów. Śnią o tym, jak razem bawią się na gałęziach i skaczą z jednej na drugą.

A gdy wokół już zupełnie się ściemniło, usnęły również małe misie, które od dawna odpoczywały ze swoją mamą w ciepłej i bezpiecznej jamie. Wtedy znów spadł ulewny deszcz. Pomaga on usnąć wszystkim leśnym zwierzątkom, by rano zbudziły się wypoczęte i pełne energii. Jeszcze tylko chwila i wszyscy mieszkańcy lasu pójdą spać spokojnym snem. Dąb jest wdzięczny za każdy kolejny dzień, w trakcie którego mógł być schronieniem dla leśnych stworzeń. On sam też jest już zmęczony, cieszy się więc, że może w końcu odpocząć. Dobranoc!